Czwarta runda tegorocznego Pucharu Świata DH odbywa się zaledwie tydzień po Mistrzostwach Świata DH, które miały miejsce we włoskim Val di Sole. Zawodnicy szybko przenieśli się do szwajcarskiego Lenzerheide, gdzie na lekko zmodyfikowanej trasie STRAIGHTline będą rywalizować o kolejne punkty do klasyfikacji generalnej.
Pogoda zdecydowanie dopisała i piękne słońce przywitało zawodników, więc nie pozostało nic innego jak zabrać się za treningi. Organizatorzy delikatnie zmodyfikowali trasę, która od poprzednich lat głównie różni się sposobem otaśmowania.
Elita kobiet
Wśród pań szybko prowadzenie objęły Włoszki, Eleonora Farina (MS Mondraker Team), a później Veronika Widmann (Madison Saracen Factory Team). Jednak nie nacieszyły się prowadzeniem zbyt długo, ponieważ kolejne rywalki – Anna Newkirk i Mille Johnset (Continental Atherton) – szybko zmieniały się na fotelu liderki.
Jednak prawdziwe emocje rozpoczęły się od przejazdu Niny Hoffmann (Nina Hoffmann Racing powered by stifmtb.com), która wykręciła czas o sekundę lepszy od zwyciężczyni kwalifikacji Myriam Nicole (Commencal / Muc-Off by Riding Addiction) i ponad cztery sekundy lepszy od Mille Johnset.
Rewelacyjnego czasu Hoffmann nie dały rady pobić Marine Cabirou (Scott Downhill Factory), Mistrzyni Europy DH Monika Hrastnik (Dorval AM Commencal), ani Camille Balanche (Dorval AM Commencal). Ta sztuka udała się dopiero Valentinie Höll (RockShox Trek Race Team), która była szybsza od Hoffmann o ponad dwie sekundy. W tym momencie na starcie pozostały już tylko Tahnee Seagrave (Canyon Collective FMD) oraz Myriam Nicole.
Seagrave pokazała, że wraca do wysokiej formy i świetnie jechała od samego początku, ostatecznie wpadając na metę z rezultatem lepszym o prawie trzy i pół sekundy od Höll. Jednak aktualna Mistrzyni Świata DH Myriam Nicole pokazała siłę i od samego początku jechała bardzo szybko. Na metę przyjechała z czasem 3:10.661 i z przewagą 2.662s zwyciężyła w zawodach. Drugie miejsce zajęła Tahnee Seagrave, a trzecie Valentina Höll.
Elita mężczyzn
W rywalizacji mężczyzn kwalifikacji nie przebrnęli nasi reprezentanci. Wojciech Ranosz był 116-ty, a Sebastian Podgórski zajął 127 miejsce i tym samym nie awansowali do sobotnich finałów.
W sobotnich finałach prowadzenie na dłużej utrzymał Brook MacDonald (MS Mondraker Team). Z fotela lidera zepchnął go dopiero 21 w eliminacjach Andreas Kolb (Continental Atherton). Startu do udanych z pewnością nie zaliczy Troy Brosnan (Canyon Collective Factory Team), który w kwalifikacjach złapał kapcia i był przedostatni, a w finale pojechał po prostu słabo i dotarł na metę ponad 8 sekund za Kolbem.
Z kolei Kolba z prowadzenia zepchnął Benoit Coulanges (Dorval AM Commencal), a chwilę później i on musiał uznać wyższość Matta Walkera (Madison Saracen Factory Team). Pokonać Walkera nie dali rady m.in. Mistrz Świata DH Greg Minnaar (Santa Cruz Syndicate) czy Luca Shaw (Santa Cruz Syndicate), który odpuścił przejazd z powodu ogromnej gleby w najbardziej stromej części trasy.
Sztuka ta udała się dopiero Dahotah Nortonowi (The YT Mob), który jako pierwszy zawodnik tego dnia uzyskał czas poniżej 2:50 i zbliżył się do zwycięskiego przejazdu Lorisa Vergiera (Trek Factory Racing DH) z kwalifikacji (2:49.693). W tym momencie na starcie została już tylko czołowa dziesiątka zawodników.
Wydawało się, że zawodnicy Top10 podkręcą tempo, ale ta sztuka nie udała się ani Reece’owi Wilsonowi (Trek Factory Racing DH), ani Finnowi Ilesowi (Specialized Gravity), który jechał po fotel lidera, ale na ostatnim zakręcie popełnił fatalny błąd pozbawiający go szansy na dobry rezultat. Pierwszym zawodnikiem, który pobił czas z kwalifikacji i tym samym objął prowadzenie w zawodach z wynikiem 2:48.189 został dopiero Laurie Greenland (MS Mondraker Team), który w kwalifikacjach był dopiero ósmy.
Kolejna zmiana na fotelu lidera to objęcie prowadzenia przez lidera klasyfikacji generalnej Thibauta Daprelę (Commencal / Muc-Off by Riding Addiction), który tym samym praktycznie już wygrał tegoroczny Puchar Świata DH. Gdy wydawało się, że lepszego czasu już się nie da wykręcić, następny na starcie Loic Bruni (Specialized Gravity) pokazał, że byliśmy w błędzie, a na starcie zostało już tylko trzech zawodników.
Danny Hart (Cube Factory Racing) dotarł na metę o ponad 1.5s wolniejszy i tym samym było już wiadome, że zawody wygra Francuz. Do ścigania po kolejnej kontuzji wrócił Amaury Pierron (Commencal / Muc-Off by Riding Addiction) i od razu pokazał, że trzeba się z nim liczyć. Jego czas sprawił, że wskoczył na najniższy stopień podium, które stało się teraz w pełni francuskie.
Ostatni na starcie został zwycięzca kwalifikacji Loris Vergier (Trek Factory Racing DH). Płynny i szybki przejazd od samego początku wydawało się, że zaprzepaszczony został w środkowej sekcji. Jednak na sam koniec Loris zdołał jeszcze odrobić stratę i z czasem 2:46.921 wygrał całe zawody! Tym samym pierwsze miejsce zajął Loris Vergier, drugie Loic Bruni, trzecie Thibaut Daprela, czwarte Amaury Pierron, a piąte miejsce – jedyny Brytyjczyk w Top5 – Laurie Greenland.
Juniorzy i juniorki
Najszybszą juniorką ponownie okazała się rewelacyjna w tym sezonie Izabela Yankova. W kwalifikacjach dosłownie zniszczyła rywalki, a w finale świeżo upieczona Mistrzyni Świata DH oraz Mistrzyni Europy DH, wygrała z przewagą ponad 3 sekund (3:29.096). Drugie miejsce zajęła Gracey Hemstreet, a trzecia była Kine Haugom.
Wśród juniorów drugie zwycięstwo w sezonie odniósł Jackson Goldstone (Miranda Factory Team), który uzyskał czas 2:51.065. Drugie miejsce zajął zwycięzca kwalifikacji Pau Menoyo Busquets (Commencal 21), a trzeci był James Macdermid (YD Racing). Do finałów nie zakwalifikował się nasz rodak, Kacper Gawlak-Socka, który w eliminacjach zajął 48 miejsce (do finałów wchodzi 25).
O Pucharze Świata DH
Puchar Świata DH to najważniejsza seria wyścigowa rowerowego świata. Po raz pierwszy zawody MTB zorganizowane zostały w Kalifornii na początku lat ’80-tych, a pierwsze Mistrzostwa Świata rozegrane zostały w 1990 roku. Rok później powstał pierwszy Puchar Świata MTB. Od sezonu 2023 zawody DH stały się częścią Pucharu Świata MTB, w skład którego wchodzą również wyścigi cross country oraz enduro. Zawody zjazdowe (Downhill, DHI) to wyścig z czasem na szybkich i technicznych trasach prowadzących po korzeniach, kamieniach, hopkach czy innych naturalnych i sztucznych przeszkodach.
Oficjalna strona: ucimtbworldseries.com
Media: facebook, twitter, instagram, youtube
Ciekawe statystyki: worldcup.eliotjackson.com